زگفت وگو نیامد صید جمعیت به بند ما

مگر ازسعی خاموشی نفس گیردکمندما

اگر از خاک ره تاسایه فرقی می توان کردن

جز این مقدار نتوان یافت از پست و بلند ما

ز سیر برق تازان شرر جولان چه می پرسی

که بود از خودگذشتن اولین گام سمند ما

توخواهی پردهرنگین سازخواهی چهره گلگون کن

به هرآتش که باشد سوختن دارد سپند ما

از آن چشم عتاب آلود ذوق زندگانی کو

غم بادام تلخی برد شیرینی ز قند ما

ز جوش باده می باید سراغ نشئه پرسیدن

همان نیرنگ بیچونی ست عرض چون و چندما

اگر تا صانع از مصنوع راهی می توان بردن

چرا دربند نقش ما نباشد نقشبند ما

چوشمع از جستجورفتیم تا سر منزل داغی

تلاش نقش پایی داشت شبگیر بلند ما

نگاه عبرتیم اما درین صحرای بیحاصل

حریف صیدگیرایی نمی گرددکمند ما

نگردد هیچ کافر محو افسون غلط بینی

غبار خویش شد در جلوه گاهت چشم بند ما

جهان توفان رنگ و دل همان مشتاق بیرنگی

چه سازد جلوه با آیینهٔ مشکل پسند ما

کمین ناله ای داریم درگرد عدم بیدل

ز خاکستر صدای رفته می جوید سپند ما